سهراب سپهری

اهل كاشانم.
روزگارم بد نیست‌.
تكه نانی دارم ، خرده هوشی‌، سر سوزن ذوقی‌.
مادری دارم ، بهتر از برگ درخت‌.
دوستانی ، بهتر از آب روان‌.
و خدایی كه در این نزدیكی است‌:
لای این شب بوها، پای آن كاج بلند.
روی آگاهی آب‌، روی قانون گیاه‌.

كاج های زیادی بلند.
زاغ های زیادی سیاه‌.
آسمان به اندازه آبی‌.
سنگچین ها ، تماشا، تجرد.
كوچه باغ فرا رفته تا هیچ‌.
ناودان مزین به گنجشك‌.
آفتاب صریح‌.
خاك خوشنود.

از مرز خوابم می گذشتم‌،
سایه تاریك یك نیلوفر
روی همه این ویرانه فرو افتاده بود.
كدامین باد بی پروا
دانه این نیلوفر را به سرزمین خواب من آورد ؟
در پس درهای شیشه ای رویاها،
در مرداب بی ته آیینه ها،
هر جا كه من گوشه ای از خودم را مرده بودم
یك نیلوفر روییده بود.

صدا كن مراصدا كن مرا.
صدای تو خوب است‌.
صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است
كه در انتهای صمیمیت حزن می روید.
در ابعاد این عصر خاموش
من از طعم تصنیف در متن ادراك یك كوچه تنهاترم‌.
بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است‌.
و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش بینی نمی كرد.
و خاصیت عشق این است‌.

دیر زمانی است روی شاخه این بید
مرغی بنشسته كو به رنگ معماست.
نیست هم آهنگ او صدایی‌، رنگی.
چون من در این دیار، تنها، تنهاست.
گرچه درونش همیشه پر زهیاهوست‌،
مانده بر این پرده لیك صورت خاموش.
روزی اگر بشكند سكوت پر از حرف‌،
بام و در این سرای می رود از هوش‌.

دم غروب ، میان حضور خسته اشیا
نگاه منتظری حجم وقت را می دید.
و روی میز ، هیاهوی چند میوه نوبر
به سمت مبهم ادراك مرگ جاری بود.
و بوی باغچه را ، باد، روی فرش فراغت
نثار حاشیه صاف زندگی می كرد.
و مثل بادبزن ، ذهن‌، سطح روشن گل را
گرفته بود به دست
و باد می زد خود را.

- آری ، ما غنچه یك خوابیم‌.
- غنچه خواب ؟ آیا می شكفیم ؟
- یك روزی ، بی جنبش برگ‌.
- اینجا؟
- نی ، در دره مرگ‌.
- تاریكی ، تنهایی‌.
- نی ، خلوت زیبایی‌.
- به تماشا چه كسی می آید، چه كسی ما را می بوید؟