تنه درختان

از مهم‌ترین مجموعه آثار سهراب سپهری موسوم به سری «تنه درخت» است که به روشنی ویژگی‌های نقاشی او را نشان می‌دهد. در این سری، ترکیبی فشرده متشکل از تنه‌های متراکم درختان، به صورت تخت، خلاصه و هندسی‌شده با تأکید بر بافت درختان و بیانی منحصر به سهراب پدیدار می‌گردد. رنگ در این اثر، مانند اغلب آثار هنرمند محدود و تیره است و عناصر حداقلی تصویر نقش قاطع و تعیین‌کننده‌ای در ترکیب‌بندی دارند. نوع رنگ‌گذاری، بافتی از جنس تنه‌های زبر و متخلخل درختان به‌وجود آورده است. در این تابلو، درختان انبوه و فشرده، یادآور جنگل‌های متراکم و کهن ایرانی است، اما اجتناب از پرداخت به جزییات، این اثر را از تجسم تنها چند تنه درخت، دور می‌کند. اثری «آشنا» که هر آن «آشنایی‌زدایی» می‌شود و در این «آشنایی‌زدایی»، درختانی «مثالی» را می‌آفریند که گویی متعلق به جهانی دیگرند؛ جهان تصورات، تخیلات و ذهنیات نقاش که حاصل تعمق در طبیعت هستند.